Ancient Lights “Spite wall” EP (2024)

Ancient Lights “Spite wall” EP (2024)

Οι Ancient Lights, ένα νέο project με διάφορες γνωστές λονδρέζικες φιγούρες στη σύνθεσή τους, μοιάζουν ταγμένοι στο ν’ αναβιώσουν αυτό το μοναδικό συναίσθημα του βρετανικού anarcho-punk των 80’s (ή «peace punk» όπως το ονομάζουν οι ίδιοι). Από το εξώφυλλο ήδη ο παράγοντας της νοσταλγίας μπαίνει σε λειτουργία, και θα πάρει για τα καλά μπρος όταν ακουστούν τα πρώτα κομμάτια του EP: ειδησεογραφικά samples μ’ αυτήν τη χαρακτηριστική βρετανική προφορά, μία γυναικεία φωνή να κραυγάζει όλο νόημα «system!» στο “But what about the children?”, ειρωνική εκφορά των στίχων, κάποια (λίγα) guest οργιώδη φωνητικά που παραπέμπουν στο στυλ του Colin Jerwood των Conflict, μία στιχουργική αντίληψη που θέτει στο επίκεντρο την καταστροφή του πλανήτη, τους πολέμους, την αρρενωπότητα και το πνίξιμο των συναισθημάτων μας κ.ά. Το ζήτημα, στην προκειμένη, είναι κατά πόσον όλα αυτά μπορούν ν’ ανανεωθούν/αποκτήσουν πραγματικό νόημα τη σήμερον ημέρα και να μην ακούγονται σαν ένα απλό tribute σ’ έναν συγκεκριμένο ήχο του παρελθόντος. Κατά τη γνώμη μου, αν  οι Ancient Lights περιορίζονταν στο ν’ αναπαράγουν τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά-σήματα κατατεθέντα του βρετανικού anarcho-punk, θα αποτύγχαναν οικτρά ως συγκρότημα και θα παρουσιάζονταν ως καρικατούρα, μιας και θα τους ξέφευγε το σημαντικότερο, ίσως, συστατικό του ήχου αυτού που δεν αναπαράγεται κιόλας: μιλάω για αυτό το μοναδικό, πηγαίο πάθος που διατρέχει τους δίσκους εκείνης της εποχής, την ειλικρινή και πρωτόλεια οργή που χρωματίζει κάθε στίχο και κάθε ανεξέλεγκτη κραυγή, την αίσθηση του «άγνωστου κι επικίνδυνου νέου» που αναδύεται ακόμη όταν επιστρέφεις σ’ αυτά τα ακούσματα. Πώς να αντιγράψεις, άραγε, το χαρακτηριστικό του «ανεξέλεγκτου» και του «καινούριου»; Εξ ορισμού, δεν γίνεται! Όπου αυτό εντοπίζεται, είναι γιατί αποτελεί γέννημα-θρέμμα ενός αχαλιναγώγητου αυθορμητισμού, της θέλησης για διάρρηξη των όποιον εκφραστικών «κανόνων» και της σύγκρουσης ενός θρασύτατου «ερασιτεχνισμού» με τον κυρίαρχο «επαγγελματισμό». Οι Ancient Lights, με την εμπειρία και τη μακρόχρονη μουσική πορεία που χαρακτηρίζει τα μέλη της, ποτέ δεν θα μπορούσαν να επαναλάβουν έναν τέτοιο, λίγο-πολύ μη-συνειδητό πειραματισμό, κι αν επιχειρούσαν κάτι τέτοιο δεν θα ξέφευγαν από την παγίδα του ακουστούν σαν άλλο ένα αποτυχημένο nostalgia act. Σοφά, όμως, οι Ancient Lights εκμεταλλεύονται τη μουσική τους εμπειρία, τα ακούσματα και το παρελθόν τους, συνειδητοποιούν ότι το ημερολόγιο γράφει 2024, και όχι 1981, κι έτσι ό,τι «χάνουν» σε οργή και πάθος, το «κερδίζουν» στα πιο νεωτερικά στοιχεία που προσθέτουν και στη φανερή τους ικανότητα να αναβαθμίσουν την ωμότητα (ή γυμνή μελωδικότητα) που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο μουσικό στυλ σε κάτι πιο πλούσιο και ποικιλόμορφο.

Αυτό το πιο «μοντέρνο» touch γίνεται αντιληπτό στον τομέα της παραγωγής (καμία σχέση με τον «τζιτζικέ» ήχο που είχε επιβάλει ο Penny Rimbaud στα συγκροτήματα της Crass Records), στις πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις και στην κίνηση του συγκροτήματος να ενσωματώσει χαρακτηριστικές μελωδικές και ατμοσφαιρικές πινελιές σε διάφορες συνθέσεις που «μαρτυρούν» τη χρονολογία μας (βλέπε το μπασο-riff του “Seen but absent” και τα εξαιρετικά “Ancient Lights” και“Ghost watch”). Κατά τ’ άλλα η κληρονομιά των Zounds και των The Mob υπερτερεί  από αυτήν των Crass, γι’ αυτό και αντί για μία αναμενόμενη μονολιθικότητα απολαμβάνουμε και πιο groovy ρυθμούς και ιδέες (“But what about the children?”, “Toxic shock syndrome”).

Συνολικά, δηλαδή, το πρόσημο είναι πολύ θετικό σε μία κυκλοφορία που εύκολα θα μπορούσε να ακουστεί σαν ένα old-school κακέκτυπο, αλλά ευτυχώς το αποφεύγει και δημιουργεί ένα σύγχρονο, αρκετά απολαυστικό άκουσμα. Το κατεβάζετε ελεύθερα (αυτό έλειπε) από εδώ.