2 φθινοπωρινά lives-2 σύντομα δισκάκια

Μέσα στο φθινόπωρο μάς επισκέφθηκαν δύο D.I.Y. μπάντες από το εξωτερικό για τ’ αντίστοιχα lives. Μιας και οι δύο έχουν αξιόλογες φετινές κυκλοφορίες, πάμε να τους ρίξουμε μια ματιά.

Ocaso “Digging my grave” EP

Οι Γερμανοί Ocaso είναι ταγμένοι στον ήχο του (κλασικού πλέον) neo-crust. Τα τραγούδια τους περιέχουν όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά του είδους που μάθαμε (κι αγαπήσαμε) μέσα από τις κυκλοφορίες των Alpinist, Fall Efrafa, Sarabante κ.ά. Οι «σωστές» μελωδίες είναι εδώ, τα διπλά φωνητικά, τα ατμοσφαιρικά διαλείμματα, ο συνδυασμός τραχύτητας και αρμονίας. Το κακό είναι ότι οι Ocaso δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν μέσα από ένα είδος που, κακά τα ψέματα, μοιάζει πλέον κορεσμένο εδώ και χρόνια. Ωστόσο τα riffs και η ένταση σαν αυτά του “Totsaniert” σίγουρα έχουν κάτι να πουν στους fans του είδους.

Swordwielder “Wielding metal massacre” mini-LP

Πολύ καλύτερα μάς τα λένε οι Σουηδοί crust-άδες Swordwielder! Έχοντας ήδη ένα κλασικό full-length στο ενεργητικό τους (το πολύ δυνατό “System overlord” του 2019), χτυπάνε και φέτος με το “Wielding metal massacre” mini-LP που όχι μόνο μας έδωσε το καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς (οι πολεμιστές του “Arise!” κατέβηκαν απ’ τις κορυφές και ξεπροβάλλουν απειλητικά μέσα από την ομίχλη;), αλλά σκαρφαλώνει μ’ ευκολία στην κορυφή της δισκογραφίας τους μέχρι τώρα. Συγκριτικά με το “System overlord”, εδώ οι Swordwielder απομακρύνονται λίγο απ’ το stenchcore που τους χαρακτήριζε κι αναβαθμίζουν τον επικό/crust χαρακτήρα τους. Οι αργές ταχύτητες και οι ατμοσφαιρικές πινελιές (πιάνα, διακριτικά πλήκτρα, απαγγελίες κλπ.) φυσικά και παραπέμπουν σε Antisect και Amebix (στους στίχους του “Devil in command” οι Σουηδοί αποτίουν φόρο τιμής στους Βρετανούς), αλλά οι Swordwielder συνεχίζουν να ηχούν και τίγκα metal: πέρα από την όλη πολεμική (δυστοπική σε σημεία) στιχουργική κι αισθητική, η επικούρα που μεταδίδεται από κάποια αργά περάσματα, κάποια τίγκα metal riff-άκια ή διάφορα εφέ (στο πρώτο «σκάσιμο» του “Weapons of the dark ages” ακούγεται κλαγγή σπαθιών, διάολε!) είναι απλά απερίγραπτη. Αν και όλες οι συνθέσεις του EP μετράνε, θα έλεγα ότι στη Β’ πλευρά του ο δίσκος απογειώνεται με πιο μεγάλα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κομμάτια, με το “Envy the dead” να είναι το απόλυτο κλείσιμο ενός crust δίσκου που σέβεται τον εαυτό του: άψογο intro με το “Funeral dirge”, τέλειες lead μελωδίες στη συνέχεια, εξέλιξη με λίγη stenchcore-ίλα, και η ιαχή «the living shall envy the dead» να σβήνει τη σύνθεση όπως πρέπει.

Τσεκάρετε οπωσδήποτε εδώ.