Cold I “Μέρες νεκρές” (2023)

Cold I “Μέρες νεκρές” (2023)

Οι Cold I με το νέο τους album καταφέρνουν κάτι το ακατόρθωτο για πολλές μπάντες: να δημιουργήσουν ένα έργο τέτοιας ποιότητας και τέτοιας ειλικρίνειας, που θα καταφέρει να συνδεθεί με τους ακροατές του μ’ έναν τρόπο βιωματικό. Ισχύει ότι το “Κακός άνεμος” ήταν κι αυτό ένα καταπληκτικό album -υπόδειγμα δίσκου γοτθικής αισθητικής και σκοτεινής τεχνοτροπίας. Αν τώρα φαίνεται να υπολείπεται σε κάτι συγκριτικά με το “Μέρες κακές” π.χ., είναι ακριβώς το γεγονός αυτό, ότι αποτελεί υπόδειγμα, πρότυπο ενός συγκεκριμένου ήχου και δεν ξεφεύγει από τα όριά του. Τα πάντα (οι μπασογραμμές, ο ήχος των drums και οι ρυθμοί τους, τα κιθαριστικά θέματα, ο τονισμός της φωνής, το εξώφυλλο κλπ.) είναι ακριβώς έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Αντίθετα, στο “Μέρες νεκρές” οι Cold I διαφοροποιούνται.

Η διαφοροποίηση αυτή δε γίνεται εμφανής με μία πρώτη, επιφανειακή ματιά. Οι ρυθμικές πατέντες των New Model Army (“Μάγισσες”), το γοητευτικό σκοτάδι των Sisters of Mercy (“Μακρυά”), η συνθηματολογία των Γενιά του Χάους (“Επωδή”), ακόμα και ο χορευτικός χαρακτήρας των Μωρά στη Φωτιά (“Οι σιωπηλοί”), συνεχίζουν να αποτελούνε τις κύριες αναφορές των Cold I. Παρ’ όλα αυτά, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι τα τύμπανα (ηχητικά και ρυθμικά) εδώ παίζουν πιο ξερά και «σφιχτά» από το ντεμπούτο και χωρίς αυτό το «βάθος» που υπήρχε σε κάποιες χαρακτηριστικές συνθέσεις του ντεμπούτου· τα κιθαριστικά lead δείχνουν να κλέβουν την παράσταση από το (κατά τ’ άλλα, ξανά, πρωταγωνιστικό) μπάσο και είναι σημαντικές οι στιγμές που βγαίνουν μπροστά και «οδηγούνε» τις συνθέσεις με τις μελωδίες τους· αργόσυρτες/πειραματικές στιγμές τύπου “Μαύρη άνοιξη” ή “Ποτέ”, εδώ έχουν εκλείψει παντελώς. Το σημαντικότερο, όμως, στοιχείο που προσδίδει στο “Μέρες νεκρές” τον απόλυτα προσωπικό του τόνο, είναι η χρήση των φωνητικών.

Είναι ξεκάθαρο πως ο τρόπος με τον οποίο οι Cold I αντιλαμβάνονται τον ρόλο των φωνητικών στο “Μέρες νεκρές” (ή, τέλος πάντων, στα περισσότερα κομμάτια του δίσκου), απέχει πολύ απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει στο post-punk. Αυτό γίνεται εμφανές κυρίως στα refrain του δίσκου, όπως αυτά στο ομώνυμο, το “Ναυάγιο”, το “Μάγισσες” ή το “Μακρυά”. Άλλες φορές με τη χρήση επιβλητικών backing vocals, άλλες φορές μ’ ένα «αγωνιώδες» μουσικό θέμα από πίσω, κι άλλες φορές με μία «ονειρική» διάσταση των μελωδιών, οι Cold I προσδίδουν μία έκταση κι ένα εύρος στις φωνητικές μελωδίες που δεν είχαμε συνηθίσει. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της λογικής (και που σπάνια στο προσφέρει το post-punk) είναι ότι δίνει στα refrain έναν «υμνικό» (σχεδόν επικό) τόνο, μία αίσθηση γηπεδικού sing-along που σε κάνει να νιώθεις κομμάτι ενός πιο συλλογικού και συμμετοχικού πράγματος. Προσοχή, δε μιλάμε για κάποιο αίσθημα ευφορίας εδώ, μιλάμε για ένα στοιχείο λύτρωσης (χαρακτηριστικό παράδειγμα το κλείσιμο του “Η θλίψη της γης”) που όμως γίνεται αντιληπτό όχι με όρους απομόνωσης, μα σαν απόπειρα για την απόκτηση μίας εγγύτητας. Αν το “Κακός άνεμος” απέπνεε σκοτάδι, ψύχρα και κατατονία, το “Μέρες νεκρές” σου μεταδίδει μία ένταση, μία θέρμη και μία κάθαρση, γιατί ακριβώς ποντάρει σ’ αυτό το συγκλονιστικό συναίσθημα των μελωδιών (και της λιτής, μα αποτελεσματικής στιχουργικής αυτών) που σε καλούνε να τις τραγουδήσεις όχι πια ψιθυριστά, μα με όλη τη δύναμη της ψυχής σου.

Ναι, οι Cold I μόλις μας παραδώσανε κάτι που κάνει τον κατακερματισμένο εαυτό μας λίγο πιο ολοκληρωμένο.