Συνέντευξη Dirty Wombs

Μετά από ένα τόσο ωραίο split δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό και επικοινωνήσαμε με τα παιδιά από την Πάτρα. Διαβάστε παρακάτω τα όσα ενδιαφέροντα μας είπαν!

1. Καταρχήν, μιας και μόλις γυρίσατε από το πρώτο σας ελληνικό tour, πείτε μου τα συναισθήματα σας για αυτό. Μακρηγορείστε όσο θέλετε, για τις σχέσεις σας με τους Backlash, ποια πόλη γουστάρατε πιο πολύ, τι προβλήματα παρουσιάστηκαν, αστεία περιστατικά, τα πάντα.

Κώστας: Επιτέλους έγινε και αυτό! Συνήθως μες στη χρονιά κάνουμε ένα live τον μήνα το πολύ και κάθε φορά που τελειώνει το live ξενερώνουμε. Είναι αλλιώς να παίζεις κάθε μέρα. ‘Οσον αφορά τους Backlash, είναι η πρώτη φορά που κάνουμε τουρ με ξένη μπάντα και ήταν ωραία εμπειρία. Τα παιδιά ήταν γαμάτα και όσο περνούσαν οι μέρες δέναμε πιο πολύ.

Ντίνος: Οι Backlash ήταν πράγματι φοβεροί τύποι. Προσγειωμένοι, αυτό που λέμε “καλά” παιδιά, είχαν πλάκα, και ήταν και γερά ποτήρια! Η όλη εμπειρία του tour ήταν φανταστική. Δεν είχαμε ξαναπαίξει τόσες μέρες συνεχόμενα live γι’ αυτό και γουστάραμε τόσο πολύ. Προβληματάκια προέκυψαν κάποια, ιδιαίτερα στην αρχή του tour. Ένα χαλασμένο αμάξι που ευτυχώς φτιάχτηκε και κάποια ακυρωμένα live που ευτυχώς “σωθήκαν”. Προβλήματα που ευτυχώς δε μας έκαναν να την παρατήσουμε την φάση. Κάθε πόλη μας άφησε κάτι για να θυμόμαστε, μιας και σε κάθε πόλη γνωρίσαμε νέα τρομερά άτομα και ανταμώσαμε παλιούς καλούς φίλους. Νομίζω πως η Θεσσαλονίκη, με αυτό τον διαφορετικό αέρα που εκπέμπει, και η έκπληξη του tour η Καρδίτσα, είναι σίγουρα μέσα στην καρδιά μας.

Άρης: Πραγματικά πολύ ωραία εμπειρία και κάτι που σίγουρα θα το θυμόμαστε όλοι για καιρό. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους το τρέξαν και κατάφεραν να γίνει, στα παιδιά που μας φιλοξένησαν, μας ταίσαν, μας ποτήσαν, μας ανοίξαν τα σπίτια τους και τέλος πάντων στο κόσμο που ήρθε, μας στήριξε με την παρουσία του κι ανταλλάξαμε δυο κουβέντες. Όσον αφορά τους Backlash γαμώ τα παιδιά, ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα κάπου αλλού!

Κώστας:Δεν θα μπορούσα να μην το μοιραστώ μαζί σου.Που λες είμαστε ΤΕΙ Καρδίτσας,έχει τελειώσει το live και βλέπεις Ντίνο να ανεβαίνει στο τραπέζι,που έδιναν τα παιδιά τις μπύρες,για να πιαστεί απο το στεφάνι μιάς μπασκέτας που βρισκόταν ακριβώς από πάνω.Κρεμιέται απ’το στεφανι και όταν αφήνει ελεύθερα τα χέρια του,σκοράρει τον εαυτό του στο τραπέζι ανοίγοντας μια τρύπα διαμέτρου 0.5m!Νικήσαμε!Στο σπίτι τον μαλώσαμε βέβαια..

Ντίνος: Το είχα καημό να καρφώσω μια φορά σε μπασκέτα!

2. Αν θυμάμαι καλά τον Απρίλιο είχατε παίξει και Αγγλία. Γενικά όταν επιστρέφετε μετά από τέτοιες εμπειρίες νιώθετε διαφορετικοί; Π.χ. υπάρχει βαρεμάρα, υπάρχει έμπνευση σε στυλ «πω πω, αυτή είναι η φάση μας» και να σου τα riff-άκια, τι ακριβώς; Με τις κοπελιές σας πώς το διαχειρίζεστε, δεν γκρινιάζουν;

Ντίνος: Το standard (με ‘μας τουλάχιστον) είναι ότι πριν από κάθε τέτοια περιοδεία θα σκάσει σίγουρα μια μικρή αναποδιά που θα σε κάνει να πεις “Οkay ας το κάνουμε τώρα και μετά αράζουμε”. Όταν όμως επιστρέφεις, δέκα φορές πιο γεμάτος, νιώθοντας πως έχεις παίξει “γαμώ”, σε νέα μέρη, με νέες εμπειρίες, νέες φιλίες, και αναμνήσεις που δεν πρόκειται πότε να ξεχάσεις, τότε είναι που λες “Δε γαμιέται, θα το κάνω άλλες δέκα φορές, όσο άντεξω” και να σου νέες ιδέες για μικρά και μεγάλα tour, νέα σχέδια κλπ. Riff δε θα’ λεγα ότι μας βγαίνουν μετά από τέτοιες εμπειρίες, μιας και το mood είναι να ξαναπαίξουμε όσο πιο σύντομα ξανά ζωντανά, παρά να προβάρουμε σε κάποιο studio. Αυτά σκάνε σε άλλες φάσεις.

3. Μιας και το “Dirty Wombs/Gutter” split album είναι φρέσκο φρέσκο, θέλω να πούμε μερικά πράγματα για αυτό. Καταρχήν μου φανήκατε πολύ «θετικοί» στους στίχους σας, τι έπαιξε;

Ντίνος: Οι στίχοι μας μπορεί πράγματι να φαίνονται κάπως θετικοί αλλά στ’ αλήθεια γράφτηκαν σε κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής της δικής μας, αλλά και εκείνης που μας περιβάλλει γενικότερα. Νομίζω πως ουσιαστικά αποτελούν μια φωνή προς τους ίδιους μας τους εαυτούς. Τους γράφουμε πρωτίστως για εμάς. Για να μην τα παρατάμε, για να πολεμάμε, για να σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά, και να συνεχίζουμε την πορεία μας προς τα εκεί όπου κρίνουμε ως σωστό. Έαν έστω και ένα άτομο καταφέρει κάποια στιγμή να πάρει λίγη δύναμη από δαύτους, τότε η χαρά που θα πάρουμε θα είναι το κάτι άλλο. Σε στιγμές όπου οι στίχοι γίνονται κάπως πιο επιθετικοί, στόχος θα’ λεγα πως είναι η αφύπνιση του άλλου αλλά και η υπενθύμιση κάποιων πολύ στοιχειωδών σημαντικών πραγμάτων. Στις μέρες μας νομίζω πως ο άνθρωπος ξεχνάει συχνά ότι κάθε μέρα του παίρνουν τη ζωή από τα ίδια του τα χέρια.

Άρης: Όσον αφορά τους στίχους συμφωνώ απόλυτα με τoν Ντίνο απλά ξέχασε να πει κάτι πολύ σημαντικό: ότι εμείς γενικά είμαστε πολύ ευχάριστα παιδιά ούτως η άλλως. Εκπέμπουμε θετική ενέργεια από μακριά κι αυτό δεν το λέω εγώ, όποιον και να ρωτήσεις αυτό θα σου πει. Επομένως σύμφωνα με τα παραπάνω θα ήταν λίγο αντιφατικό να εκφράζαμε μια απαισιοδοξία μέσα απ’τους στίχους μας. Αυτά, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο!

Κώστας: ‘Ασε που μας επηρέασε ο Γεωργαντάς και η διαφημιστική του καμπάνια.

4. Η πλευρά των Gutter πώς σας φάνηκε; Εγώ δεν τους είχα ξανακούσει κι έπαθα πλάκα.

Κώστας: Που να τους δεις και live! Τα παιδιά παίζουν αυτό που ακούνε και γουστάρουν και σε συνδυασμό με τις παικτικές τους ικανότητες βγαίνει αυτο το άψογο αποτέλεσμα. Από την πρώτη κυκλοφορία τους είχαμε ενθουσιαστεί και απ’ οτι φαίνεται σε κάθε τους δουλειά το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Για μένα η πλευρά τους έχει τα καλύτερα κομμάτια τους μέχρι τώρα.

Ντίνος: Η πλευρά των Gutter είναι εκρηκτική, αλήτικη, τίγκα στην ενέργεια, αυτό που λέμε μπόμπα. Το “Tomorrow Dies Today” είναι πιθανώς ένα από τα αγαπημένα μου φετινά κομμάτια. Γενικά οι Gutter είναι αυτό που λέμε “μεγάλη μπάντα”, με όλη τη σημασία! Μακάρι να το τρέξουν ακόμη περισσότερο, με περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις.

5. Ξέρω ότι είναι μεγάλο ζόρι για μία μπάντα να «βρει τον ήχο της», όπως λένε. Δηλαδή ρυθμίσεις στον ενισχυτή, πεταλάκια, ποιος ενισχυτής, ποια κιθάρα, ποιο κούρδισμα κλπ. κλπ. Εσείς πώς την παλέψατε με αυτό; Σαν διαδικασία το βρήκατε/βρίσκετε δημιουργικό ή απλά σαν μία σπαστική διαδικασία που απλά πρέπει να γίνει; Συνεχίζετε να ψάχνεστε σε αυτό ή πιστεύετε ότι έχετε κατασταλάξει κάπου; Π.χ. εμένα ο ήχος της πλευράς σας στο split μου φάνηκε ένα κλικ πιο αδύναμος σε σχέση με το “We rise” EP ας πούμε.

Ντίνος: Είμαι πραγματικά ικανοποιημένος από τον ήχο μας στο καινούριο split και μάλιστα πολύ περισσότερο από εκείνον των προηγούμενων δουλειών μας. Σίγουρα δεν είναι ο ήχος στον οποίο έχουμε κατασταλάξει αλλά νομίζω πως είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Η διαδικασία του “να βρεις τον ήχο σου” είναι εξαιρετικά δύσκολη ιδιαίτερα για μία μπάντα που ξεκινάει από το απόλυτο μηδέν, όπως δηλαδή κάναμε κι εμείς. Ξέρεις, μονάχα οι κιθάρες μας, απειρία, κανένα πεταλάκι, καμία κεφαλή, καμία καμπίνα. Με τον καιρό, με την εμπειρία, με τα ακούσματα αλλά και με τα λάθη νομίζω πως σιγά σιγά αποκτάς μία εικόνα του πώς πρέπει να ηχεί η μουσική σου. Μετά έρχεται η φάση όπου μια μέρα θα βάλεις αυτόματα μία συγκεκριμένη ρύθμιση στο εκάστοτε προβάδικο, θα δεις τί σου λείπει και θα το αναζητήσεις σ’ έναν κατάλογο με πετάλια, ή και θα θέσεις τα πρώτα σου πλάνα για την αγορά μίας αξιοπρεπούς κεφαλής. Σίγουρα είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία που απαιτεί όμως πολύ χρόνο αλλά και χρήμα… Πίστευω πως ακόμη δεν έχουμε σιγουρευτεί 100% για κάτι που αφορά στο τεχνικό μέρος του ήχου μας, αλλά νομίζω πως στις επόμενες δουλειές μας θα έχουν γίνει τα πρώτα αποφασιστικά βήματα. Το κούρδισμα είναι “Drop D” και δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει. Κατάλοιπο κάποιων “βαριών” μας ακουσμάτων υποθέτω…

Κώστας: ‘Ολη η διαδικασία της ηχογράφησης είναι ευχάριστη για μας και από την δουλειά του τελευταίου σπλιτ μπορώ να πω ότι έγινε πρόκληση.Αυτο το λέω διότι δεν βάλαμε απλά ένα καρφί στην κονσόλα,αλλά ψάξαμε αρκετούς ενισχυτές στο στούντιο όπως και δανειστήκαμε έναν συγκεκριμένο μέχρι να βρούμε τις χροιές που μας άρεσαν.Είναι γνωστό ότι για να πετύχεις το καλύτερο αποτέλεσμα, ηχογραφείς με τα μηχανήματα που παίζεις στην πρόβα και γουστάρεις.Δυστυχώς δεν έχουμε βρει ακομα τον ήχο που μας αρέσει μέσα στα στούντιο που προβάρουμε.Παρ’ολα αυτά,που και που παίρνουμε καινούριο εξοπλισμό και βλέπουμε ότι υπάρχει βελτίωση.Ελπίζουμε στην επόμενη δουλειά να εχουμε βρει ακόμα πιο πολύ την φάση μας.Αλλά δεν βαριέσαι..πανκ παίζουμε!

6. Έχετε ένα κόλλημα με την Ιαπωνία. Αυτό ξεκίνησε με τη μουσική ή είχατε κάποια σχέση νωρίτερα; Π.χ. manga, αυτές οι τσόντες με τα κινούμενα σχέδια, οι περίεργες ταινίες με τα σπαθιά κλπ. Εγώ ξερνάω με όλα αυτά.

Κώστας: Λίγο το κάστρο του Τακέσι, λίγο το κλιματιστικό, λίγο το αμάξι του πατέρα μου με ώθησαν στην αγάπη μου για την Ιαπωνία…Οχι, ήταν καθαρά η  hc / punk σκηνή της Ιαπωνίας.

Ντίνος: Μπα μικρή σχέση με όλα όσα αναφέρεις. Λίγα κόμικ, καθόλου “άνιμε”, λίγος ιαπωνικός κινηματογράφος και πολλές τσόντες με πλοκάμια κλπ. Ούτε καν! Θα έλεγα ότι όντως ξεκίνησε απλά με την μουσική, και μάλιστα με συγκεκριμένες hardcore punk μπάντες και δίσκους.

Άρης: Εντάξει όλοι λίγο πολύ βλέπαμε σογκόκου όταν ήμασταν μικροί αλλά δεν πιστεύω ότι έπαιξε κάποιο σημαντικό ρόλο. Η μουσική και μόνον αυτή έπαιξε το ρόλο της αφού τα φωνητικά είναι λίγο αποκρουστικά λόγω της ασχήμιας της ιαπωνικής γλώσσας. Γι’αυτό κατά την γνώμη μου και οι ίδιες οι ιαπωνικές μπάντες βάζαν και κανα ρεφραινάκι στα αγγλικά, μπας και γίνουν σουξέ!

7. Σχετικά με την ιαπωνική σκηνή τώρα. Έχετε ψαχτεί μόνο με japcore ή ακούτε κι άλλα πράγματα γενικά, π.χ. Ritual Carnage,Boris κλπ; Τι τόσο ξεχωριστό βρίσκετε ότι έχει το ιαπωνικό crust; Π.χ. εγώ δεν έχω ψαχτεί πολύ, λίγο Muga, λίγο Disclose κλπ. Θέλω να με πείσετε να ασχοληθώ, για αυτό ρωτάω! Επίσης αν δεν το έχετε δει ήδη, στο Projekt Fishtank έχει ένα γαμηστερό αφιέρωμα για την Ιαπωνία.

Ντίνος: Γενικά η Ιαπωνική σκηνή θα έλεγα ότι είναι μία μικρογραφία της παγκόσμιας μουσικής σκηνής ανεξαρτήτως είδους, ιδιώματος, αισθητικής, ή ό,τιδήποτε άλλου. Εκεί θα συναντήσεις ό,τιδήποτε μπορείς και δε μπορείς να φανταστείς. Από την τελευταία λέξη της pop μέχρι παράξενα τυπάκια που επίλεγουν να ντυθούν σαν χαρακτήρες επιστημονικής φαντασίας και να παίξουν βιρτουόζικα σολίδια όπως εκείνα που ακούγονται στους τίτλους αρχής ντόπιων κινουμένων σχεδίων. Το ίδιο τέλοσπάντων συμβαίνει και με την hardcore, punk,αλλά και metal σκηνή της χώρας. Πολύ πράγμα. Οι ιαπωνικές hardcore punk μπάντες εκπέμπουν μια εξωπραγματική ενέργεια, αντίδραση και ταχύτητα οι οποίες όμως βγαίνουν με απόλυτη φυσικότητα από μέσα τους. Τα ίδια τα κομμάτια μιλάνε, φωνάζουν, κλαίνε και εξοργίζονται, και δεν χρειάζονται οι στίχοι για να το επιβεβαιώσουν. Οι περισσότεροι από αυτούς, είναι τρομεροί παίκτες, το δείχνουν χωρίς όμως να το επιδεικνύουν. Τέλος παίζουν rock ‘n’ roll σε fast-forward. Νόμιζω λίγα κομμάτια από τους Crude, τους D.S.B., αλλά και τους Deathside αρκούν για να το επιβεβαιώσουν. Από ‘κει πέρα εγώ γουστάρω κι άλλα πράγματα από την σκηνή. Οι Envy για παράδειγμα είναι τεράστια μπάντα. Στο ξεκίνημα τους δίδαξαν τί σημαίνει screamo / hardcore ενώ πλέον καταπιάνονται με το post rock.Οι Boris και οι blacksters Abigail μου άρεσουν επίσης πολύ. Σε πιο χαλαρή φάση ο Akira Yamaoka από τα soundtrack του Silent Hill (ναι του video game!) γαμάει. Το αφιέρωμα του Projekt Fish Tank γάμησε επίσης! Well done!Κώστας: Σε σχέση με άλλα δυτικά μουσικά ειδη,των οποίων οι Ιάπωνες  έχουν πετάξει τα μάτια με βιονικά σόλοζ,εκτέλεση αρπέτζιος με τα δάχτυλα των ποδιών,τσιρίδες που τις αντιλαμβάνονται μόνο τα σκυλιά και οι νυχτερίδες,μπορείς να ακούσεις ότι το hc/punk τους είναι αυθεντικό,με δική του αισθητική και σου δημιουργεί μια αίσθηση αισιοδοξίας χωρίς την ανάγκη να ακουστούν γλυκανάλατες μελωδίες και φράσεις.

8. Τραγουδάτε κατά βάση στα αγγλικά, και λιγότερα στα ελληνικά. Σας είναι πιο εύκολο να εκφράζεστε σε αυτήν τη γλώσσα; Π.χ. εγώ που μεγάλωσα με metal δεν μπορώ να με φανταστώ να γράφω στα ελληνικά, τα αγγλικά μου φαίνονται πιο εύκολα. Ή το κάνετε για να σας καταλαβαίνουν και οι  μη-Έλληνες;

Ντίνος: H αλήθεια είναι ότι για τα ζητήματα στα οποία αναφερόμαστε στα κομμάτια μας η χρήση της αγγλικής γλώσσας είναι σίγουρα πιο εύκολη. Θέλω να πω, πως στα ελληνικά, πρέπει να τα γράψεις όλα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο για να μην ακούγονται αστεία, γραφικά ή και κάπως υπερβολικά. Στο μέλλον θέλουμε να εστιάσουμε περισσότερο στην ελληνική γλώσσα, χωρίς όμως να χάσουμε την επαφή μας με την αγγλική. Στην τελική είναι ωραίο, αυτός ο ένας που θα σε ακούσει από τα ξένα, να μπορεί να σε νιώσει περισσότερο και να φωνάξει μαζί σου μία φράση, ένα refrain ακόμη και μία λέξη.

Άρης: Όντως,αν χρησιμοποιείς την ελληνική γλώσσα πρέπει να είσαι προσεκτικός  για να μην ακουστείς γραφικός. Παρολ’αυτά το μεγαλύτερο κοινό στο οποίο μπορούμε και απευθυνόμαστε είναι ελληνικό για να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι, μπορείς να εκφράσεις πιο εύκολα τον τρόπο σκέψης σου η ακόμα να περάσεις κάποιο κοινωνικοπολιτικό μήνυμα όταν ο ακροατής μιλάει την ίδια γλώσσα με σένα. Άλλωστε κι αισθητικά να το δεις, αν καταφέρεις να χρησιμοποιήσεις την ελληνική γλώσσα στους στίχους σου σωστά (π.χ ANTIMOB) το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εκπληκτικό!

9. Το πρώτο σας EP κυκλοφόρησε σε κασέτα, ενώ οι υπόλοιπες δουλειές σας σε βινύλιο. CD θα δούμε ποτέ; Ποια η γνώμη σας γενικά για όλα αυτά τα format; Τις προάλλες διάβασα μία φράση του John Peel (R.I.P.) που μου άρεσε: «Somebody was trying to tell me that CDs are better than vinyl because they don’t have any surface noise.I said, ‘Listen, mate, life has surface noise’». Από την άλλη το βρίσκω και λίγο ψιλο-φετιχιστικό όλο αυτό. Π.χ. τις προάλλες συνειδητοποίησα ότι το ντεμπούτο των Sadhaka το έχω σε CD, το έχω και σε κασέτα, αλλά συνήθως το ακούω από το bandcamp τους, παράνοια, δηλαδή. Επίσης όλο αυτό το επιχείρημα ότι καταλαβαίνεις ένα δίσκο μόνο αν τον πάρεις σε φυσική μορφή κλπ. το θεωρώ μούφα, π.χ. το “Passion” των Catharsis μου άλλαξε τη ζωή ενώ το είχα κατεβάσει από Soulseek. Εσείς τι πιστεύετε για αυτό το καυτό θέμα;

Ντίνος: Νομίζω πως CD δύσκολα θα κυκλοφορήσουμε. Πλέον, σαν ακροατές, έχουμε στραφεί ολοκληρωτικά προς το βινύλιο, δεν στηρίζουμε δηλαδή το format του CD, οπότε θα ήταν κάπως παράδοξο για εμάς τους ίδιους να κυκλοφορήσουμε κάτι τέτοιο. Από’ κει και πέρα δεν ξέρω αν ο λόγος για τον οποίο στραφήκαμε στο βινύλιο είναι τόσο συγκεκριμένος. Όμορφη η φράση του John Peel αλλά νομίζω πως το γεγονός ότι οι αγαπημένες μας μπάντες κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν ακόμη την μουσική τους σε αυτή την μορφή είναι η βασική αιτία που μας οδήγησε σε αυτό (σ.σ. σωστός). Σαν αλυσιδωτή αντίδραση ένα πράγμα. Προσωπικά αν αγοράσω έναν δίσκο τότε κατά 99% θα τον ακούσω μόνο στο pick-up. Καταλαβαίνω βέβαια αυτό που λες. Από την άλλη όμως νομίζω ότι η φυσική έκδοση ενός δίσκου, ιδιαίτερα αν πρόκειται για μία DIY μπάντα, αποτελεί και μία βασική πτυχή της συγκεκριμένης μπάντας, ένα στοιχείο της προσωπικότητας της. Η μπάντα ενδεχομένως θα ρίξει τις ιδέες για το artwork και το layout. Μπορεί ακόμη να γράψει και ένα κειμενάκι που να την εκφράζει. Ένα φιλαράκι ή και η ίδια θα προχωρήσουν στην υλοποιήση τους, η μπάντα μαζί με κάποια φιλικά label θα πληρώσουν για το κόψιμο του δίσκου και την εκτύπωση των εξωφύλλων, και βλέπεις σταδιακά ότι η φυσική αυτή μορφή γίνεται σιγά σιγά κτήμα όλων αυτών των εμπλεκομένων ανθρώπων. Αυτή είναι και η ομορφιά της φάσης μας πιστεύω. Αν καλόσκεφτούμε ότι και η πρώτη έκδοση τουPassion προέκυψε κάπως έτσι τότε νομίζω πως το level ανεβαίνει ακόμη περισσότερο.

10. Πάμε και στο άλλο καυτό θέμα, D.I.Y., μαγαζιά, καταλήψεις κλπ. Εσείς έχετε επιλέξει να κινείστε σε αυτοοργανωμένους χώρους, γιατί το κάνατε αυτό;

Άρης: Γενικότερα ο θεσμός του DIY και η αυτοοργάνωση σε ο,τιδήποτε κι αν κάνεις είναι ένα πολύ θετικό και πολυ αναγκαίο πρόταγμα ζωής για όλους μας στο σήμερα. Είναι πολύ σημαντικό να προβάλεις  την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα ως αξίες και την από κοινού σύμπραξη πολλών ανθρώπων για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου. Το να πράττεις και να σκέφτεσαι συλλογικά με άλλους ανθρώπους υπολογίζοντας την γνώμη τους και τις απόψεις τους, είναι πραγματικά αναγκαίο στην σημερινή Ελλάδα του ατομισμού και της υπεράσπισης των ατομικών συμφερόντων. Η μη ύπαρξη χρηματικού αντιτίμου είναι επίσης σημαντική γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο δίνεις την δυνατότητα σε οποιονδήποτε ανεξάρτητα της οικονομικής του κατάστασης να συμβάλει με τον τρόπο του στο συγκεκριμένο εγχείρημα. Παρόλ’ αυτά όμως η οικονομική ενίσχυση, όχι μόνο απ’ τις μπάντες που το τρέχουν ή απ’τα πέντε-δέκα άτομα που διοργανώνουν ένα live, αλλά κι απ’το ίδιο το κοινό, είναι πραγματικά σημαντική.

Ντίνος: Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι οι οποίοι τρέχουν αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και αυτό-διοργανώνουν DIY συναυλίες και λοιπές εκδηλώσεις, μπαίνοντας πολλές φορές “μέσα” οικονομικά και ρισκάροντας συχνά σε διάφορα άλλα ζητήματα, το κάνουν απλούστατα γιατί υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα μέσα στη ζωή τους, και φυσικά μόνο με αυτούς τους ανθρώπους μπορούμε να είμαστε κοντά. Από την αληθινή ψυχαγωγία αλλά και διασκέδαση, την κοινωνική και πολιτική ενημέρωση, την αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια που μπορούν να επιτευχθούν μέσα από μια τέτοια εκδήλωση μέχρι μία γνωριμία που θα κάνεις και μία φιλία που θα σχηματίσεις, τα πράγματα που μπορείς να κερδίσεις από όλο αυτό είναι δεκάδες και ανεκτίμητα. Το σημαντικότερο είναι πως ο χώρος αυτός σου μαθαίνει από το μηδέν πως να “στήσεις” τη ζωή σου, αντιδιαμετρικά από το υπάρχον σύστημα, με σεβασμό και μακρία από υλικά οφέλη και λοιπά καπιταλιστικά κατάλοιπα. Είναι ολοφάνερο πως μία συναυλία σε ένα club απέχει κατά πολύ από όλα τα παραπάνω. Όσο υπάρχει η δυνατότητα να διοργανώνονται στα μέρη μας DIY συναυλίες, ελέυθερες ή τελοσπάντων χωρίς κάποιο υποχρεωτικό χρηματικό αντίτιμο και “σφραγίδα”, εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε σε καταλήψεις, πατώματα, υπόγεια, πλατείες, ανοιχτούς χώρους και τα σχετικά.

11. (σ.σ. μία ερώτηση για τον Ντίνο) Πρόσφατα έβγαλες το πρώτο τεύχος του Winterview zine. Τι σε ώθησε σε αυτήν την κίνηση; Νιώθεις ότι σε τρώει ένα σαράκι κι αυτό φεύγει μόνο όταν τυπώνεις τις σκέψεις σου σε χαρτί; Γενικά ποια fanzines διαβάζεις/προτείνεις; Εγώ τα γουστάρω καταρχήν γιατί οι ερωτήσεις είναι το ίδιο ενδιαφέρουσες με τις απαντήσεις, κάτι που (συνήθως) δε συμβαίνει σταmainstream περιοδικά. Δηλαδή δεν υπάρχει ακριβώς αυτό το «ερώτηση-απάντηση», είναι πιο αμφίδρομος ο τρόπος.

Ντίνος: Δεν ξέρω. Πολλές φορές άμα μου μπει κάτι στο μυαλό δε λέει να φύγει με τίποτα. Κάπως έτσι έγινε και με το εν λόγω fanzine. Σε μία περίοδο με υπερβολικά πολλές υποχρεώσεις να με περιτριγυρίζουν και παρ’ ότι ο χρόνος μου ήταν ελάχιστος, μου καρφώθηκε ξαφνικά η ιδέα να κάνω συνεντεύξεις σε μπάντες που γουστάρα πολύ σ’ εκείνη την φάση (και ακόμη γουστάρω φυσικά), και σταδιακά να καταλήξω στην μορφή μίας έντυπης έκδοσης. Υποθέτω πως η ανάγκη αυτή πρόεκυψε σαν μια δίοδο για να ξεφύγω από όλες εκείνες τις υποχρεώσεις που με τυραννούσαν. Δεν έχω και τη μεγαλύτερη εμπειρία από τα fanzines ώστε να γνωρίζω οποιαδήποτε “obscur-ίλα” έχει κυκλοφορήσει, οπότε παραμένω τακτικός και συνεπής με την ανάγνωση κάποιων πολύ συγκεκριμένων -μουσικών πάντα- όπως το αμερικάνικο “Maximum Rock ‘N’ Roll”, τη δική μας “Mountza”, το “No Exit”, το σουηδικό “Distortion Faith” του οποίου η εμφάνιση γαμάει. Μ’ άρεσε επίσης πολύ και το ελληνικό “Keep It Real”. Θα ήθελα να ψαχτώ κι εγώ λίγο παραπάνω με αυτά, μιας και το επίπεδο της πληροφορίας που εμπεριέχει η πλειοψηφία τους είναι ασύγκριτο με ό,τιδηποτε άλλο κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Η φάση είναι ότι σε κάθε νέο τεύχος που αγοράζω ανακαλύπτω σίγουρα δέκα καινούριες -τρομερές-μπάντες για τις οποίες αξίζει όντως να πληρώσεις την εκτύπωση χαρτιού από την τσέπη σου.

12. Για το τέλος, επειδή ξέρω ότι ακούτε πολύ μουσική, θέλω να μου προτείνετε από 5 κυκλοφορίες ο καθένας που πιστεύετε ότι θα κάνει καλύτερο άνθρωπο όποιον τις ακούσει. Παλιά, καινούρια,  punk, metal, οτιδήποτε.

Ντίνος: Πέντε δίσκοι που δεν ξέρω αν με έκαναν καλύτερο άνθρωπο αλλά σίγουρα με οδήγησαν προς μία κατεύθυνση που με εκφράζει είναι οι εξής:

Crude – Attitude
Wipers – Over The Edge και Youth Of America
Dead Kennedys – In God We Trust, Inc.
Γενιά Του Χάους – Γενιά Του Χάους
Blitz – Voice Of A Generation

Από’ κει και πέρα μπάντες όπως οι Catharsis, οι Ξεχασμένη Προφητεία, οι Conflict και οι Propagandhi είναι λίγα ακόμη παραδείγματα συγκροτημάτων που μπορούν αν μη τί άλλο να σε κάνουν να σκεφτείς και να προβληματιστείς. Δύσκολη και καλή ερώτηση!

Κώστας: Σίγουρα θα μπορούσαμε να συμπλήρωσουμε κι άλλα “Top 5” αλλά τα παρακάτω μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό και τυχαίνει να είναι κάποιοι σταθμοί στις μουσικές μου επιλογές ανά τα χρόνια:

Infest-No Man’s Slave
Bad Religion-No Control
Crude-Attitude
Bathory-Twilight Of The Gods

Holy Terror-Mind Wars

Άρης:Εγώ θα σας τα χαλάσω λίγο παιδιά αλλά τα album που με κάναν μουσικά αυτό που είμαι σήμερα είναι τα εξής:

Deep Purple: Come Taste The Band

Rory Gallagher:Deuce

Socrates Drank The Conium:On The Wings

The Hellacopters:Dissapointment Blues

RKL: Riches To Rags

13. Επειδή ξέμεινα από έμπνευση και φαντασία (το παθαίνω συχνά, δυστυχώς), προσθέστε ό,τι θέλετε για το τέλος. Π.χ. κάτι που περιμένατε να σας ρωτήσω κι εγώ ο μαλάκας το ξέχασα, οτιδήποτε.

Ντίνος: Κώστα σ’ ευχαριστούμε πάρα πολύ για αυτή τη συνέντευξη! Οι ερωτήσεις ήταν πραγματικά καλές, με φαντασία, και σε καμία περίπτωση τυπικές ή απρόσωπες. Ευχόμαστε πολύ σύντομα να προχωρήσεις και στο δικό σου fanzine μιας και το υλικό που έχεις στο blog σου είναι πραγματικά ενδιαφέρον! Cheers!

Άρης: Κώστα σ’ευχαριστούμε πραγματικά που μας έδωσες την ευκαιρία να εκφράσουμε δυο τρία πραγματάκια που σκεφτόμασταν κι είχαμε στο μυαλό μας. Ελπίζουμε να σε ξαναπετύχουμε σε κάποιο live και να τα πούμε και πάλι από κοντά. Thanks και πάλι για όλα!

Κώστας: Σε ευχαριστούμε για όλα.Καλή συνέχεια με το blog σου!