Agnes Vein “Soulship” (2013)

Agnes Vein “Soulship” (2013)

Αν το ντεμπούτο των Agnes Vein, “Duality”, ήταν  ένα εξαίρετο δείγμα πετυχημένου συνδυασμού doom/epic με black metal φωνητικά, τότε θα πρέπει να βρούμε νέα επιθετικά χαρακτηριστικά για το καινούριο πόνημα τους. Γιατί το “Soulship” κοιτάει με κιάλι όχι μόνο το “Duality”, αλλά πολλούς δίσκους που κυκλοφορούν φέτος.

Ήδη είχαμε υποπτευθεί τι θα συνέβαινε όταν η μπάντα μας πρόσφερε σαν ορεκτικά το “March of the netherworld” και την ομώνυμη σύνθεση. Μια βουτιά προς τα μέσα («soulship»), ταξίδι προς το μαύρο. Τα αργά σημεία είναι ακόμα πιο sludge-αριστά και πονεμένα, τα καθαρά φωνητικά είναι θρηνητικά και όχι επικά (προσωπικά μου θύμισαν παλιούς Anathema), τα riffs και οι μελωδίες είναι από άλλον κόσμο, και πιο συγκεκριμένα από τον Κάτω Κόσμο. Πραγματικά δυσκολεύομαι να περιγράψω την απίστευτη έμπνευση που διακατέχει το συγκρότημα σε αυτόν το δίσκο. Από το πρώτο, ακουστικό άρπισμα του “Δι αυγής-To know the god within” η τρίχα σηκώνεται κάγκελο –είναι άνετα η καλύτερη μελωδία που έχεις ακούσει φέτος. Με εξαίρεση τα “Chaos cauldron” και “Bloodfiend” που έχουν πιο ανεβασμένες ταχύτητες (ιδίως το τελευταίο τα σαρώνει όλα στο πέρασμα του), όλες οι άλλες συνθέσεις είναι μαύρες κι άραχνες που γκρεμίζουν ό,τι έχεις μέσα σου. Ιδίως το “Soulship” είναι υπεράνω περιγραφής, doom metal κατευθείαν από τα έγκατα, ενώ ο τρόπος που τελειώνει είναι τόσο συναισθηματικός που σε συγκινεί, μιλάμε για κάθαρση. Στο “March of the netherworld” βρίσκουμε το συγκρότημα να μας προσφέρει το ένα γαμηστερό riff μετά το άλλο σε μία σύνθεση-άμεσο hit, αν είναι δυνατόν να  συμβαίνει αυτό με 6-λεπτο τραγούδι. Κι όμως. Όταν ξέρεις να γράφεις riffs, και όχι να βαράς μια νότα το λεπτό, έχεις τραγούδια, και όχι βαρετά “υπερέπη”. Το συγκρότημα σε αυτό το δίσκο βρίσκεται σε οργασμό παραγωγής riff και μελωδιών.

Σε πιο “τεχνικά” ζητήματα, ο ήχος είναι πολύ-πολύ καλύτερος από το ντεμπούτο, ιδίως τα τύμπανα (που μου είχαν φανεί ένα κλικ αδύναμα στο “Duality”) ακούγονται αρκετά δυνατότερα. Για μπάσο-κιθάρα δεν το συζητάω -ακόμα και στον πρώτο δίσκο γκρέμιζαν οικοδομές. Φοβερή δουλειά, επαναλαμβάνω, έχει κάνει ο Σάκης με τη φωνή του. Ο τρόπος που “σέρνονται” τα καθαρά φωνητικά είναι ατμοσφαιρικός και σε υπνωτίζει, ταιριάζει τέλεια στις συνθέσεις. Γενικά, σε σύγκριση με το “Duality”, το “Soulship” ακούγεται αρκετά πιο μελαγχολικό και λιγότερο επικό, κάτι που εμένα μου κάνει. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι τα παιδιά, δείχνουν ότι είναι ικανοί για μεγάλα πράγματα.

Υ.Γ. Θέλω να είμαι ειλικρινής με τις μπάντες που γουστάρω. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να μη σχολιάσω την, τουλάχιστον ατυχέσταστη, δήλωση της μπάντας στο τελευταίο Metal Hammer σχετικά με τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους (κατά την μπάντα «συντρόφους» από καταλήψεις και στέκια). Μόνο λύπη μου προκάλεσαν τα λόγια της μπάντας και θα χαιρόμουν πολύ να απαντήσουν δημόσια είτε εδώ, είτε αλλού.

Καταρχήν πιστεύω ότι έχω ξεκαθαρίσει σε αυτό το blog ότι δε διακατέχομαι από καμία μανία «αγιοποίησης» του D.I.Y. Έχω δει κι εκεί rockstar-ιλίκια του χειρίστου είδους. Δεν υπάρχει καμία κολυμπήθρα του Συλωάμ για μένα. Από την άλλη, χαίρομαι όταν εμπορικές (όχι από την άποψη πωλήσεων, από την άποψη ότι παίζουν σε μαγαζιά/κυκλοφορούν το album σε εταιρεία) μπάντες κρατάνε μία τίμια στάση. Δηλαδή: δε φοβούνται να παίρνουν θέση σε διάφορα ζητήματα, άσχετα εάν έτσι χάσουν οπαδούς (π.χ. μπάντες που ανοικτά δηλώνουν antifa), στηρίζουν με λόγια και πράξεις (όποτε και όπως μπορούν) και αυτοοργανωμένες φάσεις, δε διστάζουν να δίνουν τη μουσική τους free, δεν παίζουν με υπέρογκη τιμή εισιτηρίου κλπ. κλπ. Τα παραδείγματα πολλά, δε θα επεκταθώ.

Κατ’ επέκταση, προφανώς και συμμερίζομαι την αμηχανία της μπάντας εάν κάποιος/α τους αποκάλεσε «μπάντα του συστήματος», μόνο και μόνο επειδή παίζουν σε μαγαζιά. Υπερβολή και φάουλ, ναι.

Αλλά υπερβολή και φάουλ είναι τα λόγια της μπάντας έπειτα:

Δίνετε περισσότερο βάση στη στην πολιτική παρά στη μουσική: μα, αν δεν κάνω λάθος μιλάτε για αυτοδιαχειριζόμενους (δηλαδή: πολιτικούς) χώρους, όχι για το Eightball, έτσι δεν είναι; Τότε θα πρέπει να γνωρίζετε ότι αυτό που ονομάζετε «πολιτική» είναι ο καθημερινός αγώνας ενάντια στην υποτίμηση που ζούμε, είναι οι προσπάθειες και οι κόποι του να υπερασπίζεσαι μία καταλήψη/στέκι από κρατικές/παρακρατικές επιθέσεις, είναι το να οργανώνεις μία συναυλία χωρίς γαμημένους μεσάζοντες, εισιτήριο και face control, είναι να (ξανα)ανακαλύπτεις το κοινό απέναντι στον ατομισμό που συνήθιζες τόσα χρόνια και άλλα πολλά. Πράγματα που ξεφεύγουν από ένα ακόρντο και ένα ουρλιαχτό –ή, μάλλον, είναι και αυτά. Πάνε μαζί, είναι αδιαχώριστα. Δεν μπορείς να ξεγυμνώσεις αυτούς τους χώρους από το πολιτικό τους περιεχόμενο.

Το να μας χαρακτηρίζετε «μπάντα του συστήματος» χωρίς καν να μας ξέρετε, καταδικάζοντας μας, είναι προσβλητικό και φασιστικό: βαριές λέξεις, πολύ βαριές… Και θέλω να πιστεύω ότι από επιπολαιότητα λέχθηκαν. Και εξηγούμαι… Εδώ κι ένα χρόνο βλέπουμε τους νεοναζί να προσπαθούν να αποκτήσουν δημόσιο χώρο στις γειτονιές, στα σχολεία και στις πλατείες. Ταυτόχρονα, κάθε αντιφασιστική κίνηση καταστέλλεται με βία από το κράτος (βλέπε μοτοπορεία στην Αθήνα) και μπαίνει στο ίδιο καλούπι με τους ναζί, αφού… «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Ε λοιπόν, σε αυτήν τη συγκυρία το να «παίζεις» με τη λέξη «φασισμός» είναι ή ηλιθιότητα ή δολιότητα… Γιατί το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού κάποιοι το βλέπουν καθημερινά εδώ και χρόνια με σφαίρες στη Μανωλάδα, μαχαιριές στον Αγ.Παντελεήμωνα, μολότοφ σε καταλήψεις και πάει λέγοντας. Προσοχή με τις λέξεις, λοιπόν, γιατί τότε βγάζουμε λάδι τους πραγματικούς φασίστες…. Το ίδιο ισχύει και για το κλείσιμο της συνέντευξης με τη φράση «Nazi punks fuck off», γιατί εάν απευθύνεται εκεί που αφήνει να εννοηθεί (δηλαδή στους αυτοδιαχειριζόμενους  χώρους), τότε τι να πει κανείς; Εκεί δε χωράνε εξηγήσεις.

Κλείνοντας, θέλω να πω ότι είναι τουλάχιστον άκομψο από μία μπάντα σαν τους Agnes Vein (που σαν φυσικές παρουσίες τους έχω δει σε στέκια) να επιλέγει αυτήν τη χρονική συγκυρία και αυτό το έντυπο μέσο για να βγάλει τη χολή της για τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Δεν έχουν περάσει ούτε 5 μήνες από την καταστολή της Villa και της Σκαραμαγκά, οι φασίστες αλωνίζουν στα τηλεπαράθυρα, οι ελληναράδες πυροβολούν μετανάστες και εσείς επιλέγετε ΤΩΡΑ να μιλήσετε για τα κακά του D.I.Y. χώρου; Τώρα που οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι περνάνε την κρισιμότερη περίοδο τους; Και μάλιστα μιλάτε δημόσια μέσα από το Metal Hammer, ένα περιοδικό που το διαβάζουν δεν ξέρω κι εγώ πόσοι πιτσιρικάδες που σε αυτήν την ηλικία το μόνο που θα έχουν ακούσει για αυτούς τους χώρους θα είναι λάσπη και παραφιλολογία από τα Μ.Μ.Ε; Μιλάτε ειρωνικά για «συντρόφους» και καταλήψεις αποκρύπτοντας έναν ολόκληρο πλούτο ιδεών και πράξεων, ακυρώνοντας ένα ολόκληρο κίνημα, με τα καλά του και τα κακά του (έχει, σίγουρα έχει, αλλά αυτό που κάνατε δεν είναι κριτική, είναι χολή).

Ας έχουμε λίγη συναίσθηση της βαρύτητας αυτών που κάνουμε και αυτών που λέμε.